Hoe het allemaal begon ...
Dag iedereen,
Het heeft een tijdje geduurd vooraleer we een internet-cafe zijn binnengeraakt maar hier volgt dan toch een verslag van de eerste dagen down under, live geschreven vanuit de bibliotheek van Narrabri.
Laat ik beginnen bij het begin in zoverre mijn memorie dat nog toelaat.
Na het afscheid op de luchthaven - bedankt trouwens aan de meegaanders - de vlieger op naar London en dankzij stormachtig weer boven europa maar net voldoende tijd om in te checken op de vlucht naar singapore en melbourne.
Eerste kennismaking met zo'n groot vliegtuig, WAW. Ik had wel verwacht dat je per passagier iets meer plaats zou hebben want er is nu wel meer plaats dan op een virgin/ryanair vlucht maar toch niet zo overdreven veel.
Gelukkig had ik reeds van in Brussel een "aisle seat" kunnen reserveren zodat mijn lange benen toch nog een beetje plaats kregen.
Volgende vaststelling: op zo'n vlucht wordt je letterlijk volgestopt met eten. Alle schrik (en bijhorend lunchpakket) omdat op het ticket alleen maar beverages vermeld stond, bleken dus dus volledig overbodig, meer nog aan de quarantine check van australia diende ik het zelfs te dumpen zodat er enkel nog snoep en Lotus Speculoos overbleef in mijn rugzak.
Na mijn douane-passage vlug naar de domestic terminal van Melbourne Airport voor de vlucht naar Launceston, Tasmania. Dat was ongeveer een uurtje vliegen en toen ik aankwam werd ik opgewacht door Eva en Mal. Het was een blij weerzien en nu kon ik ook eindelijk Mal eens ontmoeten!
Het was nog vroeg en er moesten nog een paar boodschappen gebeuren maar de meeste winkels waren toen nog niet open dus er werd beslist om in de supermarkt ontbijt te gaan halen. Na het ontbijt op de parking wouden we ons verplaatsen naar ergens anders maar bleek de auto het niet meer te doen ... nota bene de auto waarmee we de trip zouden gaan doen. RACT pechverhelping gebeld, en onze auto moest gerepareerd worden (alternator kapot, batterij laadde niet op). We zijn dan tot aan een garage gesukkeld en dan begon er een wachtperiode die uiteindelijk vele uren heeft geduurd. Ondertussen apen gezien in het city park, gepoold en ook geshopt. De auto was klaar en we konden riochting de boerderij vertrekken maar eerst moest nog een tussenstop gemaakt worden in Scottsdale bij de accountant en voor meer shopping.
Op dat moment begon mijn pijp uit te gaan, ik had slaap nodig en het zou nog enige tijd duren voor de eer zou kunnen zijn. We waren te laat bij de boekhouder weet ik nog en van de supermarket herinner ik mij vooral nog eva die perziken in een zak stond te doen.
Tijdens de trip naar Gladstone werd het er niet beter op, moeite om mijn ogen open te houden. Maar uiteindelijk verscheen ze dan toch in zicht de boerderij.
Midden in een uitgestrekte vlakte waar de wind over raast: een paar huisjes en auto's waarin de mensen woonden die ervoor zorgden dat alles wat je kon zien (ongeveer) draaide en deed wat het moest doen. Een hard en desolaat leven kan ik mij indenken.
De mensen zelf waren echter om het hartelijkst en er werd olijk heen en weer gediscussieerd over de oorlog, george bush, koeien en kalveren ... Aan mij was het toen echter niet meer zo fel besteed. Al wat ik wou was een douche en een bed.
Ik ging dan ook slapen toen de living nog vol zat...
Volgende morning (lees: middag) voelde ik me stukken beter en was er volledig klaar voor om de boerderij eens te gaan bekijken. Ondertussen was Eva zich aan het klaarmaken voor de trip die die avond ook voor haar zou beginnen.
Ik heb daar mijn ogen uitgekeken met wat voor soort ingenieus systeem de koeien gemolken worden ... Nadat ze allemaal zijn samengedreven in een grote rond worden ze 1 voor 1 op een soort van kermismolen geleid waar de meesten 1 toertje op draaien, ondertussen worden ze gemolken, gecheckt en op het einde weer gedesinfecteerd ... Een waterstraal spuit de koeien weer de molen uit.
Daarna heb ik ook de auto nog aan een grondige schoonmaakbeurt onderworpen en dan kon het inladen beginnen. Toen kwam ook het moment waarop Eva en Mal afscheid moesten nemen en weg waren we, iets later dan gepland maar toch nog op tijd. Ondertussen kreeg ik ook mijn eerste rijlessen in links rijden in een auto met automatieke versnellingen. Of het nu gelegen heeft aan het feit dat we nog eens teruggekeerd zijn om de kookset te gaan halen of aan het feit dat ik veel te traag mijn rally naar Devonport had gereden ... we waren te laat (5 minuten na uiterste inchecktijd) aan de boot en tranen en extra geld kregen de ophaaldeuren van de ferry niet meer omlaag ... heel frusterend is dat, de boot zien liggen en er echt niet meer opgeraken.
Omdat Eva en papa elkaar al zo lang niet meer gezien hadden hebben we dan besloten om voor haar voor de volgende morgen een vliegtuigticket te regelen naar Melbourne en ik zou de volgende avond op de boot gaan met de auto.
Na een hazeslaapje in het Alexander hotel heb ik Eva dan naar de luchthaven gebracht en de rest van de dag doorgebracht met het verkennen van Devonport en omstreken.
Zo ben ik aan een vuurtoren terecht gekomen (Mersey Bluff), aan een pinuign observation platform op een moment dat de pinguin daar nooit zijn en uiteindelijk in tof baaite alwaar ik op het gemak de namiddag heb doorgebracht, terzijl Eva en papa ondertussen in Melbourne hetzelfde deden op een terraske bij een italiaan.
Meer dan op tijd naar de boot gereden en er dus ook als een van de eersten op geraakt. Zo, dat kan alvast niet meer stuk. Op de boot ben ik dan met een andere eenzaat, Sahil aan de klap geraakt. Hij is vertegenwoordiger van nepkopien van grote merkensjakosjen. Toffe gast samen wat gegeten en gedronken en daarna op naar een zetelke waarin helemaal niet te slapen viel.
En des ochtends werden wij gewekt door de stem van de kapitein dat Melbourne in zicht kwam. Dat zelf even geverifieerd buiten en het klopte.
De eersten zullen de laatsten zijn was ook hier waar want de auto's die eerst op de boot komen, kunnen er ook maar als laatste af ...
Na een paar minuten wchten doemde ook Eva daar op. Groot was de consternatie even later toen bleek dat ze haar rugzak op de tram vergeten was, wat zeer eigenaardig is want Eva vergeet normaal gezien nooit haar rugzak ;-)
Ennieweei, na een driekwartier konden we dan toch vertrekken en dat hebben we dan ook maar gedaan.
Op naar Cairns dus want ja we gaan eerst zo vlug mogelijk naar Cairns nu het daar nog een beetje draaglijk is waarna we langs de kust terug naar Melbourne zullen afzakken. Misschien kunnen we papa zelfs nog eens zien dan!
In Shepparton bleek onze motor te warm dus daar lang rondgezwalpt en na veel vieren vijven toch nog maar de plaatselijke Touring Wegenhulp nog eens laten komen. Die raade ons aan om na het weekend - which is today - de radiator toch maar eens te laten nakijken.
We konden weer vertekken en zijn uiteindelijk aan urana gestopt om daar langs een zijwegje van de highway te ca;peren, in 't wild. Oh ja, ik mag er ook niet vergeten bij te zeggen dat sinds we uit Melbourne zijn vertrokken het nog niet heeft opgehouden met regenen. In de regen en half donker eten klaargemaakt en om half acht was het stekdonker en lagen we in onze nest...
Die nacht hield het niet op met regenen zoals we gehoopt hadden ...
Tentzeil open de volgende morgen: water ... we stonden zo'n beetje in het water, gelukkig de tent net niet ... prettig was anders maar vlug alles opgekraamd en on we go (we schrijven 6.15 in de ochtend)
Over Naranderra (voor ontbijt en een Lotte-verjaardagscall) op weg naar Dubbo. We rijden voor de tweede dag door uitgestrek binnenland van Australia, niet de dorre outback zoal we die soms voor ons zien maar veel weien en gewassen, meestal mooi groen (da zal wel met al die regen).
In Dubbo opnieuw te warme motor en dus laten we hem daar even afkoelen, gieten er extra water bij en rijden dan tot vlak voor Coonabarabran (ik typ dit af van een papier want ik vind het onmogelijk te onthouden). Na enig zoekwerk een baantje tussen de bomen gevonden en tent opgeten en gekookt... Na de prachtige zonnige namiddag zouden we een goede nacht tegemoet gaan. Eerst echter nog wat verontrustende everzwijnachtige geluiden vanuit het bos gehoord maar algauw sliepen we. Half 1 dezelfde nacht: "drip ..... drip drip .... drippeldrippel dedrippeldrip ... kletter kletter kletter, KABOOM KABOOM" Onweer en waar staat onze tent, jawel aan de voet van een hoge boom ... evacuatie plan trad in werking en de rest van de nacht dus slapend in de auto doorgebracht ... in tijden niet meer zo goed geslapen als die autouurkes.
Bij het ontbijt beslist van geen risico te lopen en te proberen om de radiator vandaag gefikst te krijgen. Dus na een ochtendtrip door een natuureservaat waarbij ik mijn eerste wilde levende kangoeroes gezien heb (veel mooier dan die dooie langs de kant van de weg) aangekomen hier in het vriendelijke stadje Narrabri (spreek uit Nerrabraai).
De infodienst verwees ons direct door naar een garagist. Maar die garagist zat met een begrafenis voormiddags en stelde spontaan voor om eens rond te bellen of iemand anders dat niet voor ons kon doen, echt supervriendelijke mensen overal.
Daar is onze auto nu binnen en er wordt een nieuwe radiator geplaatst (we hebben gezien hou de oude letterlijk in stof uit elkaar valt als je hem op bepaalde plaatsen aanraakt)
Van de tussentijd profiteren we - terwijl buiten de onweders weer lostbarsten - om wat schade in te halen, zoals bijv. het mailen en bloggen terzijl eva is gaan shoppen.
Och, al bij al hebben we al wat tegenslagen gehad maar we blijven ons wel amuseren. een anecdote die dat prachtig illustreert was deze nacht bij onze vlucht in de auto. We zitten beiden nat voor ons uit te staren terzijl het buiten bliksemt dat het niet mooi meer is. En dan zegt Eva: weet je dat bliksem goed is voor het gras dan komt er veel stikstof vrij. Kijk op zo'n moment kan ik een lach toch niet onderdrukken.
Tot gauw nog eens allemaal.
Tegenvoeter Bram, 31/10/2005 13.45 plaatselijke tijd
posted by Tegenvoeters @ 2:19 a.m.
4 comments
